Në ballkonin e koloseumit ciceronin dy bylbyla mkujtonin bisedat mes vete, nje frym e leht e ngroht vere pershkonte trupin timte bukur, ujvara e mirushesh shtonte flladin pas asaj ngrohtësie qe ofronte ajo klim e ngroht, kur befas nga qielli i bukur, filluan ca pika shiu ,Fryma fershellente ne dritaret tona,e yjet lart ne qiell me kujtonin natet e zjarrta tona, por asgje seshte me si dikur, as dashuria jone qe skishte mbarim e qe mendonim qe e ardhmja ishte e jona por u gabuam sepse koha iken e asgje smbetet siq ka qen me pare, koha iken duke mos e kuptuar ne se sa e vlefshme eshte, loti kur rrjedh nga syri a kthehet dot më ? po shigjeta kur del nga harku a kthehet dot më, asnjera nga keto skthehen dot me , pra kjo eshte kur humb kohe, Edhe pse ndjenjat srreshten se shuari per njeri tjetrin ne nuk e kthyem koken prapa Sepse nuk na la krenaria dhe sinqeriteti koha kalon por kujtimet mbeten gjithashtu edhe plaget e zemres sime nuk po arrijn te shuhen, por ai kujtim me mban gjall dhe me jep shpresen qe nje dit te jemi prap bashk edhe pse ti u largove nga jeta ime pa meshir, dhe me tjetren u bashkove, por un dote pres deri ne frymen e fundit te jetes sime sepse pa ty ndjej zbrastir ne zemren time shpesh thojn se koha largon njerzit mes vete, dhe kjo eshte shum e vertet, por premtimi qe ti e bere me beri qe te dua ty me beri te cmendem pas teje, por ti ike e u largove perandor i ndenjave tmija, dhe nuk shikove sa me lendove,Mund te them qe ti je nje dashuri e humbur per mua...Por un do te jem gjithmon ketu tek vendi yne sekret duke te pritur ty.Edona Gillete
